Buna gösterdiğim özen beni avutmuyor, ama hiç değilse zihnimi oyalıyor.
Sayfa 16Kitabı okuyor
Ya gerçekten de yaşamam gerektiği gibi yaşamadıysam, bilinçli seçtiğim yaşamım yanlışsa?
Bana sunulan her şeyi heba ettiğimi bilerek ayrılıyorum yaşamdan..
Sayfa 78Kitabı okudu
Ne bu şimdi? Ne için bütün bunlar? Olacak şey mi! Böylesine anlamsız ve iğrenç olabilir mi hayat? Hayat bu kadar anlamsız ve iğrençse, o zaman niye ölünüyor; hem de acılar çekerek?..
Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?
Ama
Her zaman gerekeni tam gerektiği gibi yapmış benim gibi biri nasıl olur da sürdürmesi gereken yaşamı sürdüremez?
Sayfa 71Kitabı okudu
Güzel yaşamanın en iyi anlarını seçip ayırmaya başladı zihninde. Fakat -tuhaftır- bir zamanlar çok güzel bulduğu anıların hiçbiri artık öyle gelmiyordu.
Sayfa 71Kitabı okudu
Sonra kendini bıraktı ve çocuklar gibi ağlamaya başladı. Umarsızlığına, korkunç yalnızlığına, insanların acımasızlığına, Tanrı'nın acımasızlığına, Tanrı'nın yokluğuna ağlıyordu.
Sayfa 70Kitabı okudu
Sabah ya da akşam, cuma ya da cumartesi hiç fark etmiyordu, öyle ya da böyle, değişen hiçbir şey yoktu hayatında!
Sayfa 59Kitabı okudu
Bütün o duygularım, düşüncelerimle ben bambaşkayım. Benim ölmem olacak şey değil! Tek kelimeyle korkunç bir şey bu!
Sayfa 50Kitabı okudu
Ben yok olduğumda ne olacak? Hiçbir şey! Adım adım yok oluşun kıyısına geldim. Bedenim adeta süzüldü. Gücüm tükendi. Gözlerimde ışık kalmadı. Tam kıyısındayım artık uçurumun.
Sayfa 46Kitabı okudu
Yaşam.... ve ölüm! işte o kadar! Yaşıyordum... bir yaşamım vardı, ama şimdi usulca elimden kayıyor ve ben onu tutamıyorum.
Sayfa 45Kitabı okudu
Hiç de abartmıyorum! Adam ölmüş, senin haberin yok. Gözlerine bakmadın mı? ışık yok gözlerinde.
Sayfa 44Kitabı okudu
İnsanların gözünde giderek yükselirken, aynı anda hayat da benden o kadar eksiliyor, ayaklarımın altından çekilip gidiyordu.
Sayfa 71Kitabı okudu
Çocukluğunu ne kadar geride bırakıp bugüne ne kadar yaklaşırsa, sevinçleri de o kadar değersizleşip kuşkulu bir hal alıyordu.
Sayfa 71Kitabı okudu
Çocuklar gibi ağlamaya başladı. Umarsızlığına, korkunç yalnızlığına, insanların acımasızlığına, Tanrı 'nın acımasızlığına, Tanrı' nın yokluğuna ağlıyordu.
Sayfa 70Kitabı okudu
Ölüm arifesinfe yapılan her şey yalandı. Ölümün o müthiş ihtişamını birtakım ziyafetler, perdeler ya da sofraya konulacak mersin balıkları düzeyine indirmeleri ne acıydı!
Sayfa 56Kitabı okudu
Ölüm! Evet, ölüm! Hiçbiri bilmiyor, bilmek de istemiyor, acımıyor bile. Vur patlasın çal oynasın! Umurlarında değil, oysa onlar da ölecek. Ne aptalca.
Sayfa 46Kitabı okudu